evet yüzyillar öncesine ya da yakin tarihe ait yasam formlari gittikce otantikligini de yitirerek kayboluyor... cocukken oturup düsünürdüm, iste falanca arkadasim su an ne yapiyor, ya da su an yazin yüzdügümüz kiyilarda oturanlar evlerinde oturup yagmuru mu izliyor diye... ve heyecanlanirdim sanki bir gün bilme ihtimali olacakmis gibi.. oldu da aslinda .. ac telefonu biseyi.. sor naapion su an diye hehe... su an bu fotografi cektigim evde yasiyanlar ne yapiyorlar acaba?
2 pekbilazım laf atılmış olabilir:
madem sordun o zaman bi tahmin yürüteyim. evde bir ihtimalle büyükbaba, anneanne ve bir de 8-9 yaşlarında bi torun bulunmaktadır. sehpaları vardır, üstünde gramofonu olan. el işi örtü serilmiştir üzerine. uzun seneler geçmiştir, pek dokunulmamaktadır. eskinin hatırasını saklar ya zaten. gerek görülmez illa ki duymaya.
büyükbaba hem yakını hem uzağı gören çok kullanışlı gazete gözlüğünü takmış cumhuriyet okumaya çalışmaktadır. anneanne; halıya kedi gibi serilip yaz ödevi diye verilen kitabı sıkıntıyla okumaya çalışan toruna nazar duası ve bilimum yararlı olduğuna inandığı duayı okumaktadır kimselere farkettirmeden- ki torun farketmiştir çoktan; biri için önemli olduğunu, başına bişey gelmesinden korkan birileri olduğunu anladığından keyiflenip şımarmıştır-.
bir yaz günüdür. akşamüzeri. bu, çocuk için güvenin, karşılıksız sevmenin aynası olarak kalacak bir hatıraya dönüşecektir büyüdüğünü anladığında. sonra bir resim görüp bunları hatırlayacktır ordaki evi görünce.
bakıp bakıp param olsa ben de alırdım diye iç geçirecektir sonra..)
ne güzel bir hayal,insanlari isiklari,hayalleri de kokulari ile ayristirma gibi bir zihinsel fenomen yillardir pesimi birakmaz...simdi bu hayal, eski evlerin kendine has karisik kokusuna haiz bir iz birakti bende...
Yorum Gönder
dındın ediyor